girl-with-the-ring

Rozdział XI

Kolejnego poranka czułam się fatalnie. Kręciło mi się w głowie, bolał mnie kręgosłup, a na domiar wszystko zbierało mi się na wymioty. Postanowiłam pójść do lekarza. Obawiałam się, że to grypa żołądkowa, którą przechodziłam co najmniej raz w roku. Z trudem udało mi się dojść do najbliższej przychodni. Później wszystko potoczyło się już szybko. Po przejściu wszystkich badań czułam się co najmniej tak, jakbym przebiegła maraton.

-Dzień dobry. - weszłam do gabinetu lekarza, uśmiechając się delikatnie.

-Witam, proszę usiąść. - zajęłam miejsce naprzeciwko, nie bardzo wiedząc czego mam się spodziewać.

-Czy to coś poważnego ? - zapytałam.

-Wszystko wskazuje na to, że za jakieś nie całe osiem miesięcy zostanie Pani matką. - widząc uśmiech na twarzy lekarza zamarłam. Mamą? Odruchowo przyłożyłam swoją dłoń do płaskiego jeszcze brzucha.

-Wypiszę Pani receptę. - wzięłam w dłonie kartkę, gdzie zapisane były jakieś witaminy. Podziękowałam lekarzowi, po czym opuściłam szpital. Byłam w takim szoku, że siedziałam w pobliskim parku parę dobrych minut zanim się ocknęłam. Dobrze wiedziałam, kto jest ojcem tego Maleństwa. Tylko On mógł nim być. Co zrobię, gdy nie będzie Go chciał? Wybrałam numer do Dagmary, nie zważając nawet na koszt połączenia.

-Sara? - usłyszałam głos Winiarskiej. - Coś się stało, że dzwonisz w środku nocy?

-Przepraszam, zapomniałam, że u was inna godzina - chlipnęłam. - Potrzebuję się komuś wygadać.

-Poczekaj, wyjdę tylko do kuchni, nie chcę, by Michał się obudził. - po chwili, gdy już się w miarę uspokoiłam opowiedziałam swojej bratowej o wszystkim. Była równie zaskoczona,co ja. Kazała mi natychmiast wracać.

-Daga? A jak Bąkiewicz nie będzie chciał tego dziecka? - szepnęłam.

-Sara, nie jesteś sama. Masz mnie, Winiara, Oliwiera, rodziców. - wyliczała . - Jednak jestem przekonana, że Michał będzie równie szczęśliwy,co Ty.

Miała rację. Przecież nie byłam sama. Nosiłam pod sercem swoje dziecko. Nie ważne, co się wydarzy, miałam dla kogo żyć.

&

Tydzień zajęła mi sprzedaż firmy oraz mieszkania. Sama byłam zaskoczona, że poszło tak szybko. Postanowiłam również spotkać się z Morrisą i Spencerem. Mimo wszystko życzyłam im szczęścia. Zasłużyli sobie na nie. Może i nie wybaczyłam im tego, że za moimi plecami się spotykali, jednak sama ukrywałam przed nimi kilka faktów ze swojego życia. Wiedziałam, że razem są szczęśliwi.

Aktualnie znajdowałam się w samolocie do Polski. Nie wiedziałam, co mnie czeka,jednak to nie było dla mnie istotne. Bałam się,jak zareaguje Bąkiewicz na wieść, że jestem w ciąży. Może wcale nie będzie chciał mnie widzieć?

-Ciocia! - gdy tylko ujrzałam Oliwiera biegnącego w moją stronę puściłam rączkę od walizki, kucając, by po chwili trzymać go w swoich ramionach. Zaśmiałam się wesoło, dostrzegając w oddali Dagmarę z Michałem. Oboje podążali w naszą stronę.

-Cześć siostrzyczko. - szepnął Winiarski, tuląc mnie do siebie. Po chwili jednak to już jego żona mnie ściskała. Gdy tylko ' oderwałyśmy ' się od siebie, dotknęła mojego brzucha uśmiechając się wesoło. Chwyciłam Oliego za rękę, po czym opuściliśmy Łódzkie lotnisko. Całą drogę powrotną opowiadałam im,co takiego działo się w Stanach. Nie pominęłam oczywiście wątku Jake'a , któremu przed odlotem oddałam pierścionek. Zupełnie do mnie nie pasował. W jego miejsce na mojej prawej dłoni, znajdowała się złota obrączka, którą znalazłam w szafce nocnej.

Gdy tylko dojechaliśmy do mieszkania Winiarskich , mój chrześniak ciągnął mnie w stronę swojego pokoju pokazując nowe zabawki. Widząc radość w jego oczach, zastanawiałam się jakie będzie moje dziecko. Czy będzie to chłopiec, a może dziewczynka?

-Cieszę się, że jesteś. - stwierdziła Daga, uśmiechając się wesoło.

&

Byłam w Bełchatowie już od tygodnia, jednak nie miałam jeszcze na tyle dużo odwagi,by spotkać się z Bąkiewiczem. Brunet doskonale wiedział, że wróciłam. Jak widać , nie chciał mnie widzieć. Dziś mieli przyjechać moi rodzice, których to Michał zaprosił na weekend. Zrobił to oczywiście,bym miała okazję powiedzieć im, że zostaną ponownie dziadkami. Wiedziałam, że ojciec będzie naciskał,bym jak najszybciej wyjawiła prawdę Michasiowi, jednak nie byłam na to jeszcze gotowa.

-Sara, a czy Michał wie, że nadal jesteście małżeństwem ? - przeniosłam wzrok na Dagę,która próbowała namówić Oliwiera,by zjadł jeszcze trochę owsianki.

-Wiesz, że to nie jest proste. - mruknęłam.

-Myślisz, że za kilka dni będzie prostsze? - prychnęła zrezygnowana. Jej synek nie miał zamiaru nic już więcej jeść, a zawartość miski zwalił na podłogę. Widząc niemoc Dagi, poprosiłam Małego,by poszedł do swojego pokoju się ubrać,a potem posprzątałam pozostałość po jego śniadaniu.

-Pójdę do niego wieczorem,pasuje? - widziałam jak się uśmiechnęła triumfująco, po czym postanowiła, że pójdziemy na zakupy.

...Od dwóch godzin chodziliśmy po centrum handlowym, z czego Oli nie był ani trochę zadowolony. Obiecałam mu jednak dużą porcję lodów, a w międzyczasie namówił mnie również na kilka zabawek. Dagmara kręciła co chwilę głową, jednak nie mogłam odmówić swojemu bratankowi.

-Pycha! - zawołał Oliwier, gdy tylko posmakował swojego deseru. Usiedliśmy w przytulnej kawiarni, rozmawiając na przeróżne tematy. Postanowiłam wynająć sobie mieszkanie,co też nie podobało się Winiarskim. Uważali, że skoro mają i tak wolny pokój to nie widzą problemu,bym go zajęła. Nie chciałam jednak nadużywać ich gościnności, przecież mieli też swoje życie...

-Tata! - obejrzałam się za siebie dostrzegając sylwetkę Michała. Szedł w naszą stronę uśmiechnięty. Jednak ja nie mogłam oderwać wzroku od jego towarzysza. Nie widział mnie jeszcze. Po chwili jednak nasze tęczówki się spotkały, a uśmiech na jego twarzy zniknął. Gdy tylko do nas dołączyli, spuściłam wzrok, mieszając łyżeczką w pucharku z lodami.

-Zrobiliście to specjalnie . - szepnęłam do Dagi,ta jednak tylko wzruszyła ramionami. Obiecałam jej przecież, że spotkam się z Bąkiewiczem wieczorem!

-Tak... - mruknął Winiar. - Co tam kupiliście?

-Ciocia kupiła mi nowy samochód . - pochwalił się Oliwier.

-Sara, mówiłem żebyś go nie rozpieszczała . - upomniał mnie braciszek.

-Wybacz, nie mogłam się powstrzymać . - dodałam zgryźliwie.

Zrobiło mi się gorąco,a w dodatku zbierało mi się na wymioty.

- Muszę do łazienki . - mruknęłam, podnosząc się ze swojego miejsca. Niemal biegiem udałam się w stronę toalety.

-Wszystko w porządku ? - przemyłam twarz wodą, spoglądając na brunetkę.

-Nic mi nie jest. - zapewniłam ją. - Po co go tutaj przyprowadziliście ?

-Sam chciał wybrać się na zakupy. Tylko nie wiedział, że cię tutaj spotka. - przewróciłam oczami,a po chwili wróciliśmy do kawiarni. Widziałam niepokój na twarzy Bąkiewicza, jednak to zignorowałam. Nie byłam gotowa na spotkanie z nim, tym bardziej nie zapowiedziane.

-Muszę już wracać. - oznajmiłam, czym zdziwiłam wszystkich. - Do zobaczenia. - dodałam, wychodząc z pomieszczenia.

Stchórzyłam. Doskonale wiedziałam, że to idealna okazja, by szczerze porozmawiać. Przecież Michał nawet nie wiedział, że w świetle prawda nadal jesteśmy mężem i żoną. A może już się z kimś spotyka?

-Sara! - odwróciłam się ,a widok Bąkiewicza mnie zdziwił. Po chwili pojawił się przy mnie, wpatrując w moje oczy.

-Jak się czujesz? - zmarszczyłam brwi, przyglądając mu się uważnie. Czyżby już wiedział?

-W porządku . - mruknęłam, spuszczając wzrok na czubki swoich butów.

-Dasz się zaprosić na kawę ?

-To chyba nie jest najlepszy pomysł. - stwierdziłam. Widząc jednak rozczarowanie w jego oczach,szybko uzupełniłam swoją wypowiedź. - Jednak chętnie napiłabym się czekolady.

-Cieszę się. - uśmiechnął się.

-Przyjdę dziś do ciebie o dziewiętnastej, okej?

-Jasne, nie ma sprawy . - widząc, że brunet wpatruje się w moją dłoń na której lśniła złota obrączka, schowałam ją do kieszeni płaszczyka.

-Do zobaczenia. - nie czekając na odpowiedź, wyszłam z Centrum Handlowego.

Dopiero na zewnątrz mogłam głośno odetchnąć. Jak na początek jesieni było ciepło. Uśmiechnęłam się pod nosem po czym ruszyłam w stronę osiedla,gdzie znajdowało się mieszkanie Winiarskich...

&

-Ta, czy ta? - zapytałam Dagmary, która zabrała się właśnie za przygotowanie sałatki.

-Czarna. - stwierdziła ,przy okazji upominając Oliwiera,by nie podjadał marchewki.

Chwilę później pojawiłam się znów w kuchni ubrana w czarną bokserkę, i ciemne dżinsy.

-Stroisz się już od godziny, czyżby jakaś randka? - zaśmiała się brunetka.

-Bardzo śmieszne. - prychnęłam.

Założyłam na ramiona płaszczyk, przy okazji przejeżdżając błyszczykiem po ustach.

-Ciocia, wujek Bąku pewnie denerwuje się bardziej od ciebie. - stwierdził Oli, wgryzając się w marchewkę.

-Nie martw się Skarbie, jak ty pójdziesz kiedyś na spotkanie z dziewczyną, będę cię wspierać bardziej. - poczochrałam go po głowie w odpowiedzi otrzymując groźne spojrzenie niebieskich tęczówek.

-Nie będę mieć dziewczyny. - prychnął. - Jednak chciałbym mieć siostrę. - tutaj spojrzał na Dagmarę, która o mało nie spuściła miski na podłogę.

Zaczęłam się głośno śmiać, jednak widząc wzrok swojej bratowej podniosłam ręce w geście kapitulacji. Chwyciłam w dłonie swoją wysłużoną już kopertówkę,po czym udałam się w stronę mieszkania Bąkiewicza. Bałam się, bo miałam świadomość, że nie będzie to łatwa rozmowa. Jednak teraz było już za późno. Tak naprawdę, powinno się to odbyć już dawno temu.

Westchnęłam głośno naciskając dzwonek do mieszkania Michała. Nie musiałam długo czekać,bo już chwilę później brunet otworzył mi drzwi.

-Rozgość się, ja tymczasem zrobię obiecaną czekoladę. - gdy tylko Bąkiewicz zniknął za drzwiami prowadzącymi do kuchni, ja zajęłam miejsce w moim ulubionym fotelu. Nie wyrzucił go. Może, więc nie jest jeszcze za późno ?

-Michał,ja... - zaczęłam, gdy tylko postawił przede mną gorący napój. - Chciałabym cię przeprosić.

-Sara...

-Poczekaj . - przerwałam mu . - Chcę ci tyle powiedzieć, że nie wiem od czego mam zacząć. - uśmiechnął się, jednak tym razem postanowił się nie wtrącać.

-Jak wyjeżdżałam to myślałam, że to już koniec. - przyznałam . - Jednak potem okazało się, że tak nie jest. Jakiś czas po moim powrocie do Stanów , zadzwonił mój adwokat.

-Powiedz wreszcie o co chodzi . - widząc jego zniecierpliwienie miałam ochotę się głośno zaśmiać, zamiast tego powiedziałam mu prawdę.

-Nadal jesteśmy małżeństwem . - popatrzył na mnie zaskoczony.

-A twoja obrączka? - wskazał palcem na moją dłoń . Zdjęłam ją, podając brunetowi.

-Zobacz grawer. - poleciłam, co też zaraz uczynił. Były tam wypisane nasze imiona oraz data ślubu. Michał miał podobną, tyle,że oczywiście większą.

-Więc nadal jesteś Bąkiewicz? - uśmiechnęłam się pod nosem .

-Tak . - nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tym wyznaniu.

-Jest jeszcze coś prawda? - przełknęłam głośno ślinę, wstając ze swojego miejsca. Podeszłam do okna wpatrując się w panoramę Bełchatowa.

-Jestem w ciąży. - postanowiłam powiedzieć to natychmiast, co chyba nie było najlepszym pomysłem. Michał wstał energicznie z sofy, patrząc na mnie ze złością.

-Po co tutaj wróciłaś ? - warknął . - Trzeba było zostać z tym swoim lalusiem. Myślałaś, że będę wychowywać nie swoje dziecko ? - przez dłuższą chwilę nie byłam w stanie nic powiedzieć. Po chwili jednak chwyciłam w dłonie swój płaszcz oraz torebkę.

-Chyba będzie lepiej jak już sobie pójdę. - szepnęłam przez łzy.

Nie oglądając się za siebie wyszłam z mieszkania bruneta. Nie chciałam teraz wracać do mieszkania Winiarskich,ani odpowiadać na ich pytania. Tym bardziej, że pewnie byli tam również moi rodzice. Zasiadłam na pobliskiej ławce, a w uszach ciągle brzęczały mi słowa mojego męża. Przecież to cholera jego dziecko!

&&

Gosia Glinka to klasa sama w sobie. Szkoda, że  nie gra już w Reprezentacji, bo jej siła defensywna jest niesamowita. Poza tym, muszę Wam powiedzieć, że na żywo siatkarki są o wiele ładniejsze,niż w TV. :)

Cały ten odcinek dedykuję mojej młodszej siostrzyczce, która w tą niedzielę ukończy 18-ście lat! :* 

Spełnienia marzeń , Maja! <3

Dziękuję, że nadal jesteście ze mną, i cieszę się, że dołączają coraz to nowe osoby. 

Witam Was serdecznie na moim blogu! :)

Przepraszam też za błędy, bo na pewno jakieś są,ale nie mam dziś czasu,by to sprawdzić.

Pozdrawiam,i do usłyszenia!

pyska.