girl-with-the-ring

Rozdział X

Następnego dnia zjawili się Winiarscy. Moja bratowa nie była zadowolona z mojego postępowania,jednak doskonale wiedziałam, że będzie się starała to ukryć. Z kolei Michał szybko znalazł wspólny język z Jake'm. Amerykanin jeszcze wczoraj wieczorem poznał całą prawdę. Opowiedziałam mu o Bąkiewiczu, naszym małżeństwie, kłótniach z rodziną i wreszcie o rozwodzie. Ponownie mnie zrozumiał. Obiecałam mu jednak, że nigdy więcej nie będę go okłamywać.

-O czym myślisz?- nawet nie zauważyłam kiedy mój brat stanął za mną, obejmując mnie w pasie.

-Jutro wracam do Stanów. - mruknęłam.

-Będzie dobrze, zobaczysz. - stwierdził, burząc moją fryzurę.

-Rozmawiałem z Bąkiem. - dodał po chwili.

Odwróciłam się w stronę Winiarskiego, patrząc mu w oczy.

-Jest tak samo uparty jak ty. - zaśmiał się, nieco rozluźniając atmosferę.

Westchnęłam głośno, przenosząc wzrok na Jake'a. Wraz z Oliwierem oglądał jego ulubioną bajkę. Uśmiechnęłam się na ten obrazek,co też zauważył Michał.

-Nie kochasz go. - stwierdził, zostawiając mnie samą.

Miał rację. Spencer był moim przyjacielem, i choć bardzo chciałabym zaoferować mu coś więcej,to nie byłam w stanie. Kilka lat temu to Bąkiewicz skradł moje serce, i byłam pewna, że tak szybko się to nie zmieni...

-Chodź, przejdziemy się,co ? - spojrzałam na Dagmarę, nikle się uśmiechając.

Jednak jej propozycja wydała mi się w tym momencie bardzo rozsądna. Chwyciłam w dłonie sweterek, zarzucając go na ramiona. Po chwili obie podążałyśmy już w stronę pobliskiego parku rozmawiając o tym, co się wydarzyło...

&

Ostatni dzień w Polsce minął bardzo szybko. Nim się obejrzałam,a już przyszedł czas na pożegnanie z rodziną. Uściskałam rodziców, którzy mieli łzy w oczach. Zapewniłam ich jednak, że będę często dzwonić,a i rozmowy przez Skype nie będą nam obce. Później przyszedł czas na Oliwiera, który puścił mnie dopiero,gdy obiecałam przyjechać na jego urodziny.

-Jesteś pewna, że tego chcesz?- zapytał mój brat, na co się zaśmiałam.

-Jest już chyba za późno,aby zmienić swoją decyzję . - mruknęłam, cmokając go w policzek .

-Dbaj o nich. - dodałam, wskazując na Dagmarę i Oliego. Michał przytulił mnie do siebie mocno, po czym musnął ustami moje czoło.

-Żegnacie się, jakby to miało być wasze ostatnie spotkanie . - stwierdziła Daga, podchodząc do nas.

-Uważaj tam na siebie, Mała. - uśmiechnęła się, wtulając w moje ramiona.

-Mam do ciebie prośbę . -szepnęłam jej na ucho . - Pilnuj, by Bąkiewicz nie wpakował się w coś złego,okej ? - zdziwiłam ją chyba swoją prośbą, jednak obiecała tego dopilnować.

Pomachałam swojej rodzinie, po czym oboje z Jakiem udaliśmy się w stronę odlotów. Wsiadając już do samolotu żałowałam tylko, że nie przyszedł. Mimo wszystko, bardzo chciałam go zobaczyć. Michał był moją pierwszą miłością i jestem pewna, że tak pozostanie już na zawsze. Być może oboje za szybko wszystko przekreśliliśmy,ale byłam pewna, że nigdy nie będę tego żałować. Miałam tylko nadzieję, że i brunet uważał podobnie...

-Cieszę się, że już wracamy do domu, Morrisa dzwoniła dziś rano, mówiła, że... - nie słuchałam dalej Amerykanina. Słowo „ dom '' wypowiedziane przez niego,mi kojarzyło się zupełnie z czymś innym. Z kimś innym...

&

Z perspektywy Michała...

Był tam. Widział jak żegna się z rodziną. Zauważył również, że udawała. Znał ją bardzo dobrze, wiedział, że nie lubi pożegnań. Chciał podejść,ale widząc u jej boku Spencera stchórzył. Po raz kolejny nie zrobił nic,by ją zatrzymać. Wręcz przeciwnie, podpisał papiery rozwodowe. Wtedy wydawało mu się, że to jedyna właściwa decyzja. Teraz nie marzył o niczym innym,by porwać jej ciało w swoje ramiona, i nie pozwolić odejść.

-Chodź . - nawet nie zauważył kiedy pojawił się przy nim Winiarski.

Westchnął głośno, podążając za swoim przyjacielem. Wiedział, że czeka go teraz poważna rozmowa, ale szczerze powiedziawszy wszystko było mu obojętne.

-Gdzie masz samochód ? - wskazał na swoje Audi zaparkowane nieopodal, a po chwili obaj siedzieli już w środku.

-Wybacz Stary,ale nie chcę o tym rozmawiać . - mruknął, spoglądając za szybę samochodu.

-Zrobiłeś głupotę . - zaczął Winiar, spoglądając na swojego kolegę. - Pozwoliłeś,by kobieta, która kocha cię najmocniej na świecie odeszła z innym. Ty też ją kochasz. - stwierdził.

-Nie ma to już żadnego znaczenia,wiesz?! - uniósł głos, zaciskając mocno piąstki. -Wybrała jego,nie mnie.

-Nie prawda . - prychnął, poprawiając niesforną czuprynę- Wybrała ciebie. Jednak ty wolałeś wolność. - dokończył, obdarzając Bąkiewicza surowym spojrzeniem.

-Jest za późno,rozumiesz? Sara wróciła do Stanów,a ja zrobiłem to,co uważałem za słuszne. Gdyby nie chciała z nim lecieć, zostałaby w Polsce.

-Zostałaby w Polsce, gdyby miała dla kogo . - stwierdził Winiar, opuszczając samochód przyjaciela.

Może i miał rację? Teraz jednak,było już za późno...

&

Dwa tygodnie później

Myślałam, że jak wrócę do Ameryki,coś się zmieni. Być może świadomość, że jestem 'wolna ' sprawi, iż będę w stanie zacząć wszystko od nowa. Jednak wraz z mijającym czasem, nie zmieniło się nic. Tęskniłam za Polską, za swoją rodziną, za Michałem... Wieczorami,gdy wracałam z pracy do pustego mieszkania, czułam pustkę. Były również momenty, gdy nie marzyłam o niczym innym jak tylko znaleźć się w ramionach ukochanego bruneta. Dzień po przylocie zadzwoniłam nawet do Bąkiewicza,ale miał wyłączony telefon. Może to był znak? Może powinnam o nim po prostu zapomnieć?

-Sara, mówię do ciebie i mówię, a ty mnie nie słuchasz. - przeniosłam swój wzrok na Morrisę, która właśnie brała się za pieczenie szarlotki.

-Przepraszam,zamyśliłam się . - mruknęłam, obejmując dłońmi kubek z herbatą.

-Odkąd wróciłaś z Polski, jesteś jakaś inna. - zauważyła.

-Wydaje ci się . - uśmiechnęłam się lekko.

Dobrze wiedziałam, że mi nie uwierzyła, nie mniej jednak, nie miałam ochoty na rozmowę. Wiedziałam, że mnie nie zrozumie. Tym bardziej, że dla niej Jake to ideał faceta.

-Odbierzesz?- spojrzałam na nią zdziwiona,jednak po chwili zorientowałam się, że moja komórka dzwoni. Zdziwiłam się widząc nazwisko Pana Jaworskiego, adwokata, który zajmował się rozwodem.

-Słucham?

-Dzień dobry, pani Bąkiewicz.

-Wróciłam do panieńskiego nazwiska. - mruknęłam.

-Nastąpił mały problem . - powiedział. - Dostałem jakiś czas temu papiery rozwodowe.

-Tak, byłam w Polsce. Czy jest jakiś problem ? - widziałam ukradkowe spojrzenia mojej przyjaciółki,jednak mogłam swobodnie rozmawiać przy niej w swoim ojczystym języku. Doskonale wiedziałam, że nic nie rozumie.

-Ma pani rację. Pan Michał podpisał wniosek.

-Więc w czym problem ? - zaczynało mnie denerwować takie owijanie w wełnę przez Pana Jaworskiego.

-Pan Bąkiewicz podpisał papiery,ale brakuje jeszcze podpisu drugiej strony. - słysząc te słowa musiałam z powrotem usiąść na krześle.

-Czy to oznacza, że...

-Tak,nadal są Państwo małżeństwem . - dokończył adwokat.

Gdy tylko skończyłam rozmowę Morrisa zajęła miejsce naprzeciwko patrząc na mnie wymownie.

-No,mów. - ponagliła mnie.

Opowiedziałam jej o wszystkim. Dopiero w tym momencie zdałam sobie sprawę,jak wiele o mnie nie wiedziała. Zachowała się jednak jak prawdziwa przyjaciółka, nie zostawiła mnie samej. Mogłam nawet liczyć na kubek gorącej czekolady oraz kawałek ciasta. Rozmawiałyśmy prawie do północy. Może to dziwnie zabrzmi,ale po tej rozmowie czułam się znacznie lepiej. Wiedziałam, że cokolwiek by się nie wydarzyło, mogłam liczyć nie tylko na Morrisę,ale również na swoją rodzinę. Mimo dzielących nas kilometrów rozmowy z Winiarskimi czy rodzicami nie były dla nas żadną przeszkodą. Rodzina.. to coś najcenniejszego w życiu.

&

Nawet nie zauważyłam, a już nadszedł październik... Wyjątkowo był to miesiąc, kiedy większość czasu spędzałam w pracy. Dzień po telefonie od swojego adwokata postanowiłam powiedzieć o wszystkim Jakowi. Zapewniał mnie, że rozumie. Sama jednak wiedziałam, że jest inaczej. Oddaliliśmy się od siebie. Właściwie to stało się to już dawno temu...

-Sara, dobrze się czujesz? - spojrzałam na swoją przyjaciółką nieprzytomnie.

-Nic mi nie jest. - zapewniłam ją, jednak po jej minie wiedziałam, że mi nie wierzy.

-Idź do domu, odpocznij. Jesteś blada.

-Morrisa, nic mi nie jest. - chciałam wstać ze swojego miejsca, jednak zakręciło mi się w głowie. Usiadłam z powrotem na fotelu, głęboko oddychając. Widziałam przerażoną minę blondynki, która stała obok mnie wymachując jakąś gazetą.

-Nie strasz mnie tak więcej. - mruknęła, podając mi szklankę z wodą. Uśmiechnęłam się delikatnie, upijając sporego łyka.

-Już mi lepiej, dziękuję. - tym razem już bez problemów wstałam z fotela, zarzucając na ramiona kurtkę.

-Może pójdziesz do lekarza,co? - zapytała, patrząc na mnie nie pewnie.

-Daj spokój,to pewnie zwykłe przemęczenie. - uspokoiłam ją. - Wrócę do domu,odpocznę i wszystko będzie dobrze.

-Nie przekonuje mnie to wiesz?

-Wiem,też cię kocham . - zaśmiałam się.

Chwilę później byłam już w drodze do swojego mieszkania. Miałam cichą nadzieję, że nie zastanę tam Amerykanina. Nie dogadywaliśmy się dobrze w ostatnim czasie. Zdawałam sobie jednak sprawę, że jest to tylko i wyłącznie moja wina. Właściwie to dziwiłam się Jakowi, że jeszcze chce ze mną być. Nadal byłam mężatką,a w dodatku nie potrafiłam przestać myśleć o Michale. Doszło nawet do tego, że na bieżąco śledziłam wyniki spotkań w Polskiej lidze. Nie ukrywałam już nawet sama przed sobą, że widząc nazwisko swojego męża w wyjściowym składzie moje serce biło dwa razy szybciej...

-Sara? - gdy tylko przekroczyłam próg salonu ujrzałam postać bruneta, który najwidoczniej był zaskoczony moim widokiem.

-Wiem, że ostatnio nie wracałam szybko z pracy, ale dziś nie miałam już sił siedzieć dłużej . - mruknęłam, podążając do kuchni. Już miałam nastawić wodę na herbatę, gdy ktoś zaczął głośno krzyczeć. Odruchowo chwyciłam w dłonie patelnie, którą miałam akurat pod ręką,i wyjrzałam na korytarz. Widok jaki zastałam przeraził mnie chyba bardziej,niż samych zainteresowanych.

-Morrisa? Jake? - moja przyjaciółka stała się czerwona jak piwonia,chowając za Amerykaninem. Nie byłoby w tym nic dziwnego,gdyby nie fakt, że odziana była jedynie w skąpą bieliznę.

-Od kiedy?-zapytałam,ale żadne z nich nie udzieliło mi odpowiedzi. Odłożyłam patelnię na półkę, po czym kazałam im się wynosić. W tamtej chwili, nie chciałam ich więcej widzieć. Byłam na siebie wściekła, że nie zauważyłam nic wcześniej. Przecież tyle razy Morrisa opowiadała mi jaki to Spencer jest cudowny.

Gdy tylko opuścili moje mieszkanie, usiadłam w fotelu i zaczęłam płakać. Powinnam posłuchać Dagi, i już dawno temu wrócić do Polski. Może to właśnie czas, by to zrobić?

&&

Jeszcze pięć rozdziałów + epilog, i... koniec :) W końcu nie będę Was dłużej zanudzać :p

Jak tam święta, i Sylwester? Mój Gwiazdor ( wiem, że są różne tradycje,ale w mojej okolicy przychodzi właśnie ten " Pan " ) odwiedził sklep internetowy Skry, więc jestem bardzo zadowolona :)

16-stego stycznia spełnię jedno ze swoich największych marzeń, otóż wybieramy się na mecz Atomu Trefla Sopot z drużyną Gosi Glinki ! :D Jest to ( razem z Kaśką Skowrońską ) moja ulubiona siatkarka, także tym bardziej jestem szczęśliwa!

+ Dziękuję za wszystkie cudowne słowa na GG. To na prawdę jest miłe! :)

Dziękuję za wszystkie komentarze,

trzymajcie się ciepło.

Do usłyszenia za dwa tygodnie,

pyska.