girl-with-the-ring

Rozdział VII

Uśmiechnęłam się pod nosem na samo wspomnienie rozmowy ze swoją teściową. Nie przypuszczałam , że kiedykolwiek nazwie mnie jeszcze swoją ' córką ' . Jednak tak się właśnie stało. Jestem pewna, że to zasługa Michała. Na domiar wszystkiego zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam odwiedzić Bydgoszczy. Przecież nie tylko moi rodzice popełnili błąd. Ja również. Przez te wszystkie lata nie byłam w stanie spojrzeć im w oczy, ani poświęcić chwili,by móc na spokojnie porozmawiać. Bez żadnych pretensji i oskarżeń. Bez wzajemnych oskarżeń...

-Gdzie tym razem odpłynęłaś ? - spojrzałam na Michała, który właśnie kończył gotować makaron. Uparł się, że to właśnie on zrobi obiad. Nie chciał nawet słyszeć o jakiejkolwiek pomocy. Ja jednak nadal pamiętałam spalone tosty, więc zanim zaczął przyrządzać danie zadzwoniłam po pizzę.

-Myślę o tym,aby pojechać do Bydgoszczy . - przyznałam, dostrzegając uśmiech na jego twarzy.

-Czemu tak nagle zmieniłaś zdanie? Jeszcze wczoraj nie chciałaś nawet o tym słyszeć .

-Twoja matka. - wiedziałam, że się zdziwi. Ale taka była prawda. - Nie pamiętam już jak to jest mieć rodziców, wiesz?

-Podjęłaś mądrą decyzję . - uśmiechnął się. Podeszłam do niego i przytuliłam się do jego torsu z całej siły.

-Michał ?

-Tak? - odsunął się ode mnie , spoglądając w moje oczy.

-Sos się przepala . - zaklął pod nosem , po czym wrzucił garnek do zlewu. Zaczęłam się śmiać, co nie koniecznie spodobało się brunetowi. Już miał mnie uciszyć, gdy ktoś zadzwonił do drzwi.

-Dobrze, że zadzwoniłam szybciej po pizze. - nie narażając się dłużej na surowy wzrok Michała, pędem udałam się w kierunku wejścia. Czasem mam wrażenie, że za dobrze go znam...

&

-Skręć w lewo . - Bąkiewicz uparł się, że razem pojedziemy do mojego rodzinnego miasta. Nie chcąc robić niepotrzebnie zamieszania uprzedziłam rodziców o naszej wizycie. Dobrze wiedziałam,że mama pewnie od rana nie wychodzi z kuchni chcąc nas jak najlepiej ugościć. Ja jednak się stresowałam. Nie chciałam, by było ' sztucznie ' . Jedyne czego oczekiwałam, to szczerej rozmowy.

-Jeszcze pamiętam, gdzie mieszkałaś . - mruknął. 

Nadal był obrażony za ten obiad, który niezbyt mu wyszedł. Chcąc go pocieszyć cały wieczór powtarzałam, że następnym razem na pewno pójdzie mu lepiej. Jednak nie potrafiłam się przy tym nie śmiać.

-Oj, Michał . - pogłaskałam go po policzku , na co się nieco rozchmurzył. - Przystańmy przy tym, że ja będę gotować, a ty sprzątać .

-Nie ma mowy! Masz zdecydowanie łatwiej . - prychnął .

-Tak? - spojrzałam na niego unosząc brew. - Wybacz,ale to nie ja spaliłam tosty, zmarnowałam sos...

-Dobra! - przerwał mi, parkując pod moim rodzinnym domem . - Jednak nie zmusisz mnie do zrobienia prania. - już miałam zaprotestować, gdy niemal warknął ' zapomnij ! '

Pewnie jeszcze długo tak byśmy się przekomarzali, gdyby nie fakt, że moi rodzice wyszli przed dom. Nawet nie zauważyłam, że nie wychodzimy już dobre kilka minut z samochodu. Nie pewnie opuściłam pojazd, szukając wsparcia u Michała. Ten z kolei nadal nie mógł pogodzić się z rolą ' sprzątaczki ' .

-Cieszę się, że przyjechaliście. - ojciec niepewnie pochwycił w dłonie mój bagaż, na co się uśmiechnęłam.

-Stęskniłam się za Bydgoszczą . - przyznałam.

Wiem, że może nie tego po mnie oczekiwali, ale sam przyjazd tutaj był dla mnie wielkim wyzwaniem. Bąkiewicz chwycił moją dłoń ciągnąc mnie w stronę wejścia. Po przekroczeniu progu wyczułam doskonale znany mi zapach … domu. Tylko tutaj pachniało lawendą niezależnie od tego jaka była pora roku.

-Nic się tutaj nie zmieniło. - wyznałam, czując na sobie badawczy wzrok rodziców.

-Usiądźcie proszę. Upiekłam szarlotkę , zrobię herbaty . - gdy tylko moja matka zniknęłam w kuchni, Michaś z moim tatą zaczęli dyskutować na temat ostatniego meczu. Chłopaki wygrali Memoriał Wagnera, i czeka ich teraz walka o medale Olimpijskie. Doskonale zdawałam sobie sprawę jak ważna to impreza dla mojego brata. On sam ograniczał kontakty z najbliższymi do minimum, nie chcąc się niepotrzebnie rozpraszać.

-Sara . - delikatne szturchnięcie ze strony mojego męża wyrywa mnie z rozmyślań. Na stole pojawiło się ciasto, które wyglądało bardzo apetycznie. Po chwili pojawiły się również kubki z herbatą .

-Mamo, niepotrzebnie robiłaś sobie kłopot. Pewnie stałaś od rana w kuchni . - widząc zmieszanie na twarzy swojej matki zdaję sobie sprawę, jak się do niej zwróciłam.

-A ja tam bardzo chętnie . - Bąkiewicz uśmiechnął się szeroko, nakładając na talerzyk spory kawałek. Widząc jego minę sama się zaśmiałam. Muszę przyznać, że nieco rozluźnił atmosferę, choć pewnie zrobił to nieświadomie.

-Co tam u was słychać ? - zapytałam, mocząc usta w gorącym napoju.

-W porządku. Ojciec rozpoczął pracę w klubie, trenuje Juniorów. - widząc radosne spojrzenie taty wiem, że robi to,co kocha. - Ja natomiast opiekuję się dzieckiem sąsiadów.

-Nigdy nie lubiłaś dzieci . - zauważam, na co mój mąż krztusi się herbatą.

-To prawda. Jednak odkąd pojawił się Oliwier, mój stosunek do nich się zmienił.

-Przepraszam . - mówię, zdając sobie sprawę, że przesadziłam.

-Nic nie szkodzi. - uśmiecha się delikatnie. Muszę przyznać, że się zmieniła. Nie chodzi tylko o wygląd zewnętrzny. Wydaję się być spokojniejsza, a przede wszystkim bardziej opanowana, niż kiedyś.

-Czym się teraz zajmujesz? - pytanie ojca trochę mnie zaskakuje. Byłam pewna, że Michał już dawno poinformował rodziców o moim zajęciu.

-Mam w Stanach swoją firmę. - mówię, czując jak Bąkiewicz traci swój cały entuzjazm. - Wraz z Morrisą ,moją przyjaciółką, pomagamy w organizacji przyjęć weselnych . Może to nic takiego,ale ja odnalazłam się w tej branży niespodziewanie szybko. Bardzo pomógł mi również Jake . - powinnam ugryźć się w język, jednak jest już za późno. Przyjmujący nawet nie patrząc na mnie, przeprosił moich rodziców, po czym wyszedł z salonu.

-Jest dla ciebie kimś ważnym , prawda? - zauważa moja rodzicielka, na co nie jestem w stanie nic odpowiedzieć.

-Bardzo mi pomógł, szczególnie w pierwszych dniach pobytu w Nowym Jorku. Nie zauważyłam w którym momencie zdążył mnie pokochać, a potem poprosił mnie o rękę. - wyznałam, czując zbierające się pod powiekami łzy. - On po prostu był, rozumiecie? Byłam tam sama, a dzięki niemu nie czułam się samotna. Rozumiesz mamo, prawda?

-Szczerze powiedziawszy to ja nie bardzo . - mówi mój ojciec, czym mnie zaskakuje. - Masz męża, a zgadzasz się wyjść za mąż za innego ? Przecież ty go nawet nie kochasz.

-Jerzy! - krzyknęła moja rodzicielka, jednak jej mąż nic sobie z tego nie robi.

-Przykro mi Sara,ale uważam, że zachowujesz się jak smarkula. Obwiniasz wszystkich dookoła,a nie możesz dostrzec, że wina leży również po twojej stronie. - nie mogę uwierzyć, że tata się tak zmienił. Kilka lat temu to on przychodził do mojego pokoju po każdej kłótni z matką, i zapewniał mnie, że nie chciała mnie zranić.

-Chyba nie potrzebnie tutaj przyjechaliśmy. - stwierdzam, wstając ze swojego miejsca. W pośpiechu łapię swoją torbę, po czym udaję się w kierunku przedpokoju. Chcę już sięgać po swoją marynarkę, gdy ubiega mnie czyjaś dłoń. Nie pewnie podnoszę swój wzrok , dostrzegając brązowe tęczówki mojego męża. Automatycznie wtulam się w niego, wybuchając płaczem. Przyciska mnie do siebie jeszcze bardziej, szepcząc tylko ' Ciiii ' …

&

Budzę się kolejnego poranka w swoim dawnym pokoju. Uśmiecham się na widok śpiącego Bąkiewicza, który leży z głową na moim brzuchu. Przejeżdżam dłonią po jego włosach, na co kąciki jego ust unoszą się ku górze. Pochylam się nad nim, muskając jego usta.

-Mmmm .- mruczy, pogłębiając pocałunek .

-Michaś... - ' odrywam ' się od niego, spoglądając w jego tęczówki . - Przepraszam .

-Nie,to ja przepraszam . - mówi, podnosząc się do pozycji siedzącej . - Nie powinienem cię zostawiać nawet na sekundę. Jednak wiesz, że nie znoszę tego całego palanta.

-Jake'a . - poprawiam go , na co wywraca oczami . - Jesteś zazdrosny . - stwierdzam .

-Jestem, bo cię kocham . - wyznaje, czym mnie trochę zaskakuje. Wiem, że pewnie oczekuje, że odwdzięczę mu się podobnym wyznaniem, jednak nie jestem na to gotowa.

-Michał, ja... - chcę mu powiedzieć, że nie jest mi obojętny, ale najpierw muszę pozamykać wszystkie swoje sprawy w Stanach. Spencer nie zasłużył na to, abym bez wyjaśnienia spakowała swoje rzeczy, i przeniosła się do Polski.

-Poczekam . - mówi, muskając moje usta. Uśmiecham się do niego, po czym oboje decydujemy się zejść na śniadanie.

Jeszcze wczoraj wieczorem przyznałam rację swojemu ojcu. Nie mylił się mówiąc, że to również moja wina. Sama jednak nie zostałam mu dłużna, i wyrzuciłam z siebie, co mnie gryzło. Wszyscy jesteśmy przecież dorośli, a taka rozmowa utwierdziła mnie w przekonaniu, że rodzina jest dla mnie najważniejsza. Niezależnie od tego,co by się nie stało wiem, że mogę się zwrócić do nich o pomoc. Być może za bardzo mnie kiedyś skrzywdzili, bym mogła zapomnieć o tym wszystkim. Jednak to moi rodzice, a ja mimo wszystko bardzo ich kochałam.

-Chcesz kakao ? - zapytałam Michała, gdy znaleźliśmy się piętro niżej . Rodzice jeszcze spali, więc postanowiliśmy przyrządzić śniadanie.

-Poproszę . - zaśmiał się wesoło, krojąc pomidory.

Po chwili, gdy wszystko jest już gotowe do kuchni wszedł ojciec. Uśmiecha się szeroko na widok jedzenia, po czym wita Bąkiewicza uściskiem dłoni. Mnie przytula do siebie , muskając moje czoło.

-Dobrze, że zdecydowałaś się przyjechać . - szepcze, puszczając mi oczko.

-Wiem . - śmieję się, zauważając w drzwiach swoją mamę. Widząc jej radosną twarz czuję, że zaczyna się w końcu układać. Może nie od razu będziemy w stanie zgadzać się we wszystkim, ale przecież mamy na to jeszcze mnóstwo czasu.

-Jestem z ciebie dumny. - mówi Michaś, ściskając pod stołem moją dłoń. Uśmiecham się do niego szeroko, po czym we czwórkę zabieramy się za śniadanie...

&&

Przepraszam za jakość, jest nijaka. Dziś dodaję późno,bo musiałam jeszcze zameldować się na wykładach z rachunkowości... 

Jutro wybieramy się do ERGO na mecz Lotosu ze Skrą! :D Nawet nie wiecie,ile jeden mecz może wywołać radości.. 

+ Dziękuję za komentarze! :) 

Pozdrawiam, i do usłyszenia,

pyska.