girl-with-the-ring

Rozdział V

Nie wiem, co strzeliło mi do tego pustego łba, ale połączenie wina z wódką w moim przypadku to marne rozwiązanie. No, może był jednak jeden pozytyw- mam wrażenie, że świat jest idealny, i bezproblemowy. Gdy tylko opuściliśmy mieszkanie Winiarskich, chichrałam się non stop. Zastanawiałam się, jakim cudem Michał to jeszcze znosił.

-Wiesz, że jak jesteś pijana, to wydajesz się bardziej znośna ? - mruknął, obejmując mnie w pasie.

-Za to ty wciąż jesteś bucem . - wyrwałam się z jego uścisku, co chyba nie było najlepszym pomysłem. Zaliczyłam glebę, wpadając wprost do kałuży.

 - Nie dotykaj mnie! - warknęłam, odpychając jego dłonie. Nic sobie jednak z tego nie zrobił. Chwycił mnie pewnie, przerzucając sobie przez ramię.

-Oszalałeś?! - wydarłam się , uderzając go dłońmi po plecach. - Nie dobrze mi.

-Musiałaś tyle wypić ? - wytknął mi, otwierając jedną ręką drzwi od mieszkania. Po chwili postawił mnie na podłogę, a ja ruszyłam pędem do łazienki.

-Obyś zdążyła, bo nie będę tego sprzątać! - nienawidzę go. Leniuch niesamowity. Szkoda, że nie zwymiotowałam, gdy wisiałam do góry nogami. Gdy tylko opłukałam twarz, i wyszczotkowałam zęby, udałam się do kuchni po coś zimnego do picia. Jak na złość, Bąkiewicz opróżnił właśnie ostatnią butelkę wody.

-Jesteś głupi. - starałam się uspokoić, mimo iż nie było to wcale takie łatwe. - Nie gap się na mnie.

-Wcale się na ciebie nie patrzę. -zaprotestował, wrzucając do śmietnika pustą butelkę. - Pogodziłaś się z ojcem ? - zakrztusiłam się mlekiem, które właśnie znalazłam na samym końcu lodówki po chwili przenosząc wzrok na siatkarza.

-Zwariowałeś? - zapytałam niepewnie. - No tak, co ja plotę jasne, że zwariowałeś. Żadna nowość.

-Tak, a to dlaczego się do niego tuliłaś, jak mała bezbronna dziewczynka? - zaśmiał się wychodząc z pomieszczenia. Proszę niech on tylko sobie żartuje.

-Kłamiesz, prawda? - wparowałam do jego pokoju bez pukania, co nie było chyba najlepszym pomysłem. Stał w samych slipach, i niczym się nie krępował.

-Och, daj spokój, wstydzisz się mnie ? - zadrwił, gdy tylko odwróciłam się do niego plecami. - Przecież nie raz mnie widziałaś...- szepnął stając tuż za mną - … nagiego.

Uśmiechnęłam się pod nosem, po czym mruknęłam ciche ' dobranoc ' i poszłam do siebie.

Chwila, tuliłam się do kogo?!

&

Kolejnego dnia, obudziłam się około południa. Mówiłam już, że nienawidzę swojego męża? Tylko on potrafi mi uprzykrzyć życie, słuchając muzyki najgłośniej jak się da. Gdy dorzucił do tego jeszcze swój wokal, było to nie do zniesienia.

-Jesteś okropny! - krzyknęłam, czując ból w moich skroniach. - Nie mogę uwierzyć, że kiedykolwiek byliśmy razem! - zamknęłam się w łazience, nie chcąc już nawet słuchać tego, co ma mi do powiedzenia. Kilka dni temu wręcz błagał mnie bym została, a teraz robi wszystko bym stąd uciekła. Zimny prysznic nieco ostudził moje emocje, i już w pełni odświeżona udałam się do kuchni. O dziwo, lodówka nie świeciła pustkami. Uśmiechnęłam się na widok butelki z wodą.

-Dzwoniła Daga, pytała się czy wszystko okej ? - prychnęłam, patrząc na niego gniewnie.

-Zrobisz coś dla mnie ? - zapytałam przesłodzonym głosem . - Zniknij .

-Ja też cię kocham, wiesz? - nic sobie nie robią z mojego tonu głosu podszedł do mnie, i ucałował w kącik ust. - Co dziś robimy?

-My? - zakpiłam . - Ja wybieram się do Winiarskich, Michał wyjeżdża dziś na zgrupowanie. Niedługo zaczynają się tam jakieś zawody. - poszłam do siebie, stając przed szafą. Jak zawsze,ten sam problem. Co by tu ubrać ? - I nie całuj mnie więcej!

-Nie jakieś, a Igrzyska Olimpijskie!- krzyknął, na co przewróciłam oczami. - Poza tym idę z tobą!

Po chwili miałam na sobie dżinsowe spodenki, i zwykłą koszulkę. Dzień był naprawdę gorący, więc nie zamierzałam się gotować w spodniach. Już miałam wychodzić, gdy ze swojej nory wyszedł Bąkiewicz, uśmiechnięty od ucha do ucha.

-A tobie,co ? - mruknęłam, zakładając na nos okulary przeciwsłoneczne.

-Nie mogę się doczekać spotkania u Winiarskich . - rzucił tajemniczo, zamykając za nami drzwi. Nie miałam ochoty wdawać się z nim w niepotrzebne dyskusje. Zajęłam miejsce pasażera i czekałam, aż dotrzemy na miejsce. Widząc jednak nieporadność w prowadzeniu samochodu przez Michała miałam ochotę wysiąść.

-Szybciej by było gdybyśmy poszli pieszo . - stwierdziłam, zatrzaskując za sobą drzwi.

-Nie narzekaj. Nie we wszystkim mogę być dobry . - powiedział dumny z siebie, naciskając na domofon. Wciąż zastanawiałam się skąd wziął się jego dobry humor . Może wygrał w totka?

-No nareszcie! Dzwoniłam rano, myślałam, że będziecie szybciej . - cmoknęłam swoją bratową w policzek, po chwili trzymając już wesołego Oliwiera w ramionach.

-Ciocia wiesz, kto nas odwiedził ? - zapytał bawiąc się moimi włosami .

-Kto taki ? - spojrzałam na swojego brata, który wyglądał na niego zakłopotanego. Weszłam do salonu zastając niecodzienny widok. To dlatego Bąkiewicz chodził taki roześmiany. Spojrzałam karcąco na Winiarskiego domyślając się, że to jego sprawka. Znów wtrącił się w nieswoje sprawy. Miało być przecież inaczej!

-Znów to zrobiłeś . - szepnęłam w jego kierunku, czując zbierające się łzy w oczach . Podałam mu synka, po czym ruszyłam w kierunku drzwi. Już miałam nacisnąć na klamkę, gdy czyjaś ręka mi to uniemożliwiła.

-Nie uciekniesz mi drugi raz . - zaśmiałam mu się w twarz, odpychając jego dłonie od moich.

-Po co znów to robisz,co ? Myślałeś, że jak zobaczę rodziców to rzucę się im w ramiona? - nie tak sobie to wszystko wyobrażałam. Przerosło mnie to wszystko.

-Porozmawiaj z nimi tylko. To był mój pomysł nie twojego brata, słyszysz? - chwycił mój podbródek sprawiając , że patrzyliśmy sobie w oczy. Miałam ochotę się rozpłakać .

-Nie mam im nic do powiedzenia. - mruknęłam .

-Ale oni mają . - przytulił mnie mocno, co dodało mi nieco pewności siebie. Chwilę później siedziałam naprzeciwko swoich rodziców wzrok mając utkwiony w swoich dłoniach. Zupełnie nie wiedziałam, o czym mamy rozmawiać. Żałowałam, że dałam się namówić Bąkiewiczowi by uczestniczyć w tej całej 'szopce ' .

-Hyhhhym. - chrząknęła moja matka. - Wróciliście do siebie ? - jej pytanie zbiło mnie z tropu. Miałam ochotę się roześmiać jej w twarz.

-A co? Znów ci to nie pasuje? - burknęłam uświadamiając sobie, że nic się nie zmieniło.

-Sara przecież wiesz, że to nie tak . Po prostu chciałabym odbudować nasze relacje.

-Nie mamy czego ' odbudować ' - dodałam uszczypliwie.

-Nie prawda. Jesteś naszą córką.

-To jedyny powód dla którego jeszcze tutaj jestem, wiesz? - zerknęłam niepewnie w stronę swojego brata , który pokręcił głową. - No, co ? Mam teraz się im rzucić w ramiona ? - to pytanie z kolei skierowałam do Michała.

-Nie. - odparł. - Wystarczy jak wysłuchasz tego, co mają do powiedzenia.

-Dobrze. Jednak potem zostawicie mnie w spokoju, i nie będziecie organizować ' przypadkowych' spotkań. - oboje z Bąkiewiczem pokiwali głowami, a ja wsłuchałam się w monolog swoich rodziców. Oprócz zapewnień, że żałują oraz , że popełnili błędy w przeszłości, usłyszałam również zapewnienia o ich miłości do mnie. Jednak... po tym wszystkim co przeżyłam, nie potrafiłam tego zrozumieć. Mimo wszystko czułam, że pewien etap w moim życiu się zakończył. Chyba ten, gdzie priorytetem było uciekanie od problemów...

&

-Mogę ? - niepewnie przekroczyłam próg sypialni bruneta siadając na fotelu, który stał tuż obok drzwi balkonowych, skąd doskonale widać było Bełchatów. - Chciałam ci podziękować.

-Daj spokój, to nic takiego . - odłożył na bok gazetę, przyglądając mi się uważnie.

-Tak sobie pomyślałam … - zaczęłam . - chyba pora wrócić do Stanów. - widziałam grymas niezadowolenia na twarzy Michasia, jednak jak zawsze starał się być twardy.

-Więc co ? To koniec? - zapytał, a mnie dopadły wątpliwości.

-Nie myślałam, że spędzę tutaj tak dużo czasu . - uśmiechnęłam się niepewnie, po chwili znów przenosząc wzrok na panoramę miasta.

-Żałujesz? - ani chwilę nie wahałam się, by odpowiedzieć .

-Oczywiście, że nie. Byłeś największą miłością mojego życia, a tego nie da się żałować . - podniosłam się ze swojego miejsca, podchodząc do siatkarza. - A ty?

-Tak . - szepnął, dotykając mojej dłoni. - Żałuję, że nie byłem w stanie cię zatrzymać i pozwoliłem byś odeszła.

Cisza jaka zapanowała między nami była chyba najlepszym odzwierciedleniem tego co czułam. Pustkę.

-Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy . - przejechałam dłonią po jego policzku, delikatnie się uśmiechając.

-Teraz jestem . - szepnął, przyciągając moją twarz do swojej.

-Michał … - wpatrywałam się w jego tęczówki z odległości kilku centymetrów . - Nie możemy.

-Wiem . - powiedział . - Wiem … - powtórzył, muskając moje usta. Zapragnęłam więcej. Znacznie więcej, co mnie samą przeraziło. Teraz gdy byłam pewna, że powinniśmy zakończyć nasz związek raz na zawsze to on powodował, że chciałam go kochać każdego dnia coraz bardziej .

-Powiedz, że nie chcesz, a przestanę . - wyszeptał wprost w moje usta.

-Nie przestawaj . - tym razem to ja odnalazłam drogę do jego ust...

&&

Chciałabym doczekać się meczu, kiedy to Bąkiewicz zagra chociaż seta. Całego. Nie same końcówki. Jestem pewna, że nadal to świetny zawodnik. Nie mniej jednak bardzo cieszy mnie wczorajsze zwycięstwo Skry, na które w sumie byli ' skazani ' :)

Dziękuję za wszystkie komentarze :*

Do usłyszenia, 

pyska.