girl-with-the-ring

Rozdział II

Przez dłuższą chwilę, nie wiedziałam, gdzie mam podziać swój wzrok. Szybko jednak uznałam, że nie po to tutaj przyszłam. Odważnie podniosłam głowę, i...

-A pani do mnie ? - chciało mi się śmiać. Mój własny mąż mnie nie poznał! Fakt, mam teraz dłuższe włosy, niż kiedyś, a ich kolor nie jest rudy,a czarny. Jednak poza tym,nic się nie zmieniłam.

-Nie udawaj, że mnie nie poznałeś, Bąkiewicz. - burknęłam , a on z wrażenia spuścił swoją torbę wprost na moje stopy. - czyś ty zdurniał ?! Zamiast mnie zabijać, podpisz lepiej papiery rozwodowe! - krzyknęłam, patrząc na niego gniewnie.

-Sara?! - pisnął, chcąc dotknąć mojej twarzy, jakby upewniając się, że to naprawdę ja. Instynktownie się odsunęłam, na co się skrzywił.

-Nie wstyd ci, że nie poznajesz własnej żony? - chyba trafiłam w jego czuły punkt, bo nawet nie patrząc na mnie wszedł do mieszkania, zatrzaskując mi drzwi przed nosem. Westchnęłam głośno, odnajdując w torbie, swój własny komplet kluczy,po czym weszłam do środka. Stał właśnie w kuchni pijąc sok prosto z kartonu, co zawsze uważałam za obrzydliwe.

-Jednak nic się nie zmieniłeś, nadal jesteś takim bucem, jak kiedyś. - rozejrzałam się po kuchni, po chwili przechodząc do salonu . Zmieniło się tutaj. Chociażby fakt, że nie znalazłam tutaj ani jednego zdjęcia, gdzie byliśmy razem, a zamiast mojego ulubionego fotela stała sofa.

-Jak się tutaj dostałaś ?- odparł, jakby od niechcenia.

-Nie zapominaj, że to także moje mieszkanie – pomachałam mu przed nosem kluczami, szybko chowając do torby. Dobrze wiedziałam, że by mi je zabrał.

-Wynoś się stąd, nie mam czasu. Właśnie wybieram się na randkę . - jak gdyby nic, zaczął się przy mnie przebierać, zdejmując swoją koszulkę.

-Wyjdę, jak podpiszesz te papiery! - popatrzałam mu pewnie w oczy, natomiast on zaczął się śmiać.

-Jakoś do tej pory nie przeszkadzało ci, że jesteś mężatką, a teraz tak ? Czyżby to sprawa, twojego nowego pierścionka ? - dodał wrednie, zerkając przez chwilę na biżuterię, którą dostałam od Jake'a.

-Nie powinno cię to obchodzić, Michał. Wysyłałam ci papiery kilka razy, a ty co ? Myślisz, że mój prawnik jest taki tani? - cisnęłam dokumentami mu w klatkę piersiową, dostrzegając na jego szyi obrączkę, o której wspominała Dagmara. Chyba zauważył to, bo szybko nałożył na siebie koszulę, i nawet na mnie nie zerkając zaczął się kierować do wyjścia.

-Gdzie ty idziesz?! - krzyknęłam, chwytając go za nadgarstek.

-Mówiłem już, że jestem umówiony. Masz jakiś problem, ze słuchem ? -zakpił, poprawiając swój wygląd w lustrze.

-To ty masz problem Michał, bo nie możesz podpisać tego pozwu! - miałam już go dość. Nie mogłam uwierzyć, że go kiedyś kochałam.

-Mogłaś poczekać pięć lat, to poczekasz jeszcze kilka dni - dodał, całując mnie w nos, po czym wyszedł z mieszkania jak gdyby nic. Doprowadził mnie tył gestem do szału. Doskonale wiedział, że tego nienawidzę! Z wściekłości zrzuciłam wszystkie kosmetyki,jakie miał na szafce, w przedpokoju, i wyszłam z jego mieszkania.

&

Wróciłam do mieszkania Winiarskich, po wizycie w pierwszym lepszym barze, który napotkałam po drodze. Stwierdziłam, że barmani to mają jednak ciężkie życie. Po tym, jak wyżaliłam się na swojego brata, potem matkę, a na końcu Bąkiewicza, ' przystojny Marek ' , bo tak mi się przedstawił ów mężczyzna, odprowadził mnie pod same drzwi . Podziękowałam mu lekko czkając, a on wybuchnął śmiechem. Jednak trzeba przyznać, że był całkiem milutki. Miałam ogromną nadzieję, że Dagmara już śpi, jednak szybko okazało się, że się mylę.

-Odchodzę tutaj od zmysłów, a ty wracasz kompletnie zalana ? - nie zdążyłam nawet zdjąć swoich szpilek, bo już była przy mnie, wyraźnie zmartwiona. I wtedy właśnie stało mi się przykro. Bo moja bratowa, to naprawdę równa babka, a ja przy stwarzam jej więcej problemów niż mój chrześniak.

-Przepraszam . - bąkam, patrząc na swoje stopy.

-Idź spać, i przy okazji weź prysznic. Ponoć pomaga na kaca, a jak cię znam, jutro nie będziesz mogła podnieść się z łóżka. - westchnęłam głośno, idąc w kierunku łazienki . - Sara? - odwróciłam się w jej stronę, wiedząc , że coś się święci.

-Michał jutro wraca. Zostanie na tydzień. - rozłożyłam bezradnie ramiona, śmiejąc się pod nosem.

-Nie martw się, z samego rana wyniosę się do hotelu. - uniosłam rękę, widząc , że chce mi już przerwać. - Nie spędzę z twoim mężem ani jednej minuty, my nie mamy o czym gadać. - zakończyłam, zamykając za sobą drzwi do toalety. Oparłam się rękami o umywalkę, spoglądając w lustro. Chcę stąd wyjechać. Mam wrażenie, że jest tutaj więcej osób, które mnie nienawidzą, niż tych których chociaż trochę mnie kochają. Mój brat, Michaś, moi rodzice. Gdybym tylko mogła jednak odmienić swoją przeszłość, to wiem, że pewnie ponownie zgodziłabym się wyjść za Michała, bo wtedy, wiedziałam, że jest miłością mojego życia. Gdy dziś go ujrzałam, to zdałam sobie sprawę, że nic się nie zmieniło. Jake, jest bardziej moim przyjacielem, niż facetem, z którym mogłabym założyć rodzinę. Była tylko jedna różnica. Amerykanin mi ufał.

&

Z samego rana spakowałam swoją torbę, pośpiesznie chcąc opuścić mieszkanie swojego brata. Jakież było moje zdziwienie, gdy to właśnie on, a nie jak do tej pory Dagmara wrócił ze świeżym pieczywem ze sklepu. Gdy tylko mnie dostrzegł, wiedziałam, że chciał mnie przytulić. Jednak spojrzałam na niego nienawistnie, zgarniając swoją kurtkę z wieszaka, i wciągając trampki.

-Nie wychodź. - westchnął głośno, odkładając zakupy na szafkę . Przewróciłam oczami, chwytając za klamkę, jednak wtedy poczułam natychmiast jego dłoń na swojej.

-Sara, porozmawiaj ze mną. - nie czekając nawet na jakiekolwiek słowo sprzeciwu, pociągnął mnie za sobą do salonu, siadając na sofie. Zajął miejsce naprzeciwko , zaciskając dłonie w pięści.

-Michał, nie mam ci nic do powiedzenia, więc daj mi święty spokój. Chcę wyjść ,zanim Oliwier się obudzi, bo wiesz, że nie będzie chciał mnie wypuścić . - chciałam wstać, jednak powstrzymał mnie jego krzyk.

-Siedź! - uniosłam jedną brew do góry, udając, że ani trochę mnie tym nie przestraszył. - Minęło już pięć lat, a ty nie umiesz mi nadal wybaczyć ? Każdy zasługuje na drugą szansę.

-Jesteś śmieszny wiesz?! Rozwaliłeś mi małżeństwo! Do cholery Michał, ja tak bardzo byłam szczęśliwa! A ty to wszystko zniszczyłeś, bo byłeś zaślepiony tym ,co mówi twoja matka. - popłakałam się, czułam jedynie bezsilność.

-Tak bardzo cię przepraszam, wybacz mi siostrzyczko . - chciał mnie przytulić, ale nie zdążył. W drzwiach pojawiła się Dagmara, wyraźnie zdezorientowana.

-Michał, co ty wyprawiasz? - spojrzała na niego niepewnie, mocno mnie do siebie tuląc.

-Nie wtrącaj się w to . - warknął, podnosząc się ze swojego miejsca.

-Nie odzywaj się tak do niej! To twoja żona, więc chociaż ją szanuj! - krzyknęłam, wbijając mu palec w klatkę piersiową.

-Nie wiesz , jak jest między nami, więc nie masz prawa mnie upominać! - chwycił mój nadgarstek, ściskając go mocno. Za mocno.

-Ja nie mam prawa? A jakie ty miałeś, wchodząc swoimi buciorami do mojego małżeństwa?! Jesteś nikim wiesz? Nienawidzę cię! - tak bardzo chciałam zadać mu ból swoimi słowami, by choć przez chwilę poczuł się tak , jak ja , kilka lat temu. Zamiast tego, to ja poczułam jego dłoń na policzku. Może nie zabolało mnie samo uderzenie, a to, że zadał mi je mój własny brat. Pierwszy raz w życiu mnie uderzył. Zmienił się. Kiedyś zawsze mnie wspierał, teraz stał się egoistą. Nie widział nic poza czubkiem własnego nosa.

-Michał... - szepnęła jego żona, przykrywając sobie usta dłonią. Wyrwałam swoją dłoń, po czym chwytając swoją torbę udałam się do wyjścia. Nie marzyłam o niczym innym, jak o wyjściu stamtąd,i ucieczce do USA. Potrzebowałam wsparcia Jake'a .

-Ciociu, ty płaczesz? - pośpiesznie wytarłam poliki, odwracając się w jego stronę.

-Nie Smyku, coś mi tylko wpadło do oka. - chrząknęłam, całując jego czółko.

-Chodź, zjemy razem nasze ulubione płatki – chwycił mnie za rękę, ciągnąc w kierunku kuchni.

-Oli, zrobię ci śniadanie, a potem muszę wyjść. - dostrzegłam w drzwiach sylwetkę Dagi, która niepewnie na mnie spoglądała. - Obiecuję ci jednak, że po południu zabiorę cię na pizze , co ty na to ?

-Super! - zaśmiał się wesoło, wyciągając płatki z szafki .

-Sara... - zaczęła Winiarska, lecz szybko jej przerwałam.

-Dam sobie radę. Już nie raz dawałam,teraz też sobie poradzę. Mogę zabrać Oliwiera po południu ?

-Jak będziesz pod klatką,to zadzwoń. - zaśmiałam się mimowolnie, przypominając sobie, że zawsze tak robiłyśmy. Ona czekała na sygnał,ja czekałam na nią.

-Do zobaczenia ! - cmoknęłam ją w policzek, po czym wzięłam swoją torbę, i wyszłam z ich mieszkania. Miałam zdecydowanie za dużo wrażeń jak na jeden dzień. A to był dopiero początek...

&

Gdy już znalazłam odpowiedni hotel, zrobiłam sobie gorącą kąpiel. Uwielbiałam to. Cisza, spokój, i tylko ja. Kiedyś, zawsze z Michałem kłóciliśmy się o wolną łazienkę. Zazwyczaj jednak kończyło się to na wspólnym leniuchowaniu w wannie, i zdawaniu relacji z całego dnia. Ja opowiadałam o studiach, które porzuciłam po pierwszym roku, a Michaś o grze w Bełchatowskim klubie. Zdarzyło się nawet kilkakrotnie, że zasnęłam wtulona w Miśka , słuchając jego opowieści. Wtedy to nawet myślałam sobie, że będzie dobrym ojcem...

Tak,jak się umówiłam z Dagmarą, zadzwoniłam do niej, gdy doszłam do ich bloku. Po chwili Oliwier zbiegał już ze schodów, wpadając wprost w moje ramiona. Oboje się zaśmialiśmy, a mały domagał się podróży na swoim rowerku. Nie miałam nic przeciwko, więc po chwili razem z Dagą wyciągnęłyśmy go z piwnicy, i ruszyliśmy w stronę parku. Kochałam to dziecko. Zawsze uważałam , że akurat syn,i żona, to był największy sukces Winiara . Mówię oczywiście, o jego prywatnym życiu. Sport mnie zupełnie nie interesował,ani nie interesuje. Nie znam się na siatkówce, co zawsze też Bąkiewicz obracał przeciwko mnie. Śmiał się, że nie wiem,do ilu wygranych setów grają, albo która drużyna należy do światowej czołówki.

-Ciociu, czy mogę pójść do swoich kolegów? - mój chrześniak szybko sprawił, że przestałam znów rozmyślać nad przeszłością, a skupiłam się na znalezieniu dla nas wolnej ławki.

-Jeżeli mi obiecasz, że się stamtąd nie ruszysz, chyba, że szybciej mnie uprzedzisz.

-Dobra ! - zawołał , już biegnąc do grupki chłopców, którzy kopali piłkę. Usiadłam na pobliskiej ławce, wpatrując się w Oliwiera. Był beztroski, i tak bardzo podobny do swojego ojca. Na samo wspomnienie, dotknęłam swój policzek, który aktualnie był już siny. Nawet użycie podkładu nic nie dało. Michał się zmienił. To matka go zmieniła. Jej próżność, i egoizm sprawiły, że Winiarski nie docenia tego,co ma. A ma, naprawdę wiele.

-Proszę,proszę. Kogoż ja tu spotykam . - skrzywiłam się, słysząc tą ironię. Dzisiejszy dzień, zdecydowanie nie należał do tych najlepszych.

-Odejdź. Nie mam zamiaru znów się kłócić, a my tylko to robimy, więc proszę cię, idź sobie. - westchnęłam głośno, zakładając na nos okulary przeciwsłoneczne.

-Myślę, że chyba lepiej będzie,jak w końcu porozmawiamy sobie na spokojnie. - posadził swój tyłek na ławce, nic nie robiąc sobie z tego, że stykamy się łokciami. Serce zabiło mi szybciej, za co byłam zła na samą siebie. Przecież już się z tego wyleczyłam. - Co ci się stało ? Kochanek,czy narzeczony? - zakpił, czym mnie tylko zdenerwował.

-Pudło, mój braciszek . - widziałam zaskoczenie malujące się na jego twarzy . Jednak nie skomentował tego. - Nie chcę z tobą rozmawiać , nie dziś. Poza tym, o czym ty chcesz rozmawiać,co ? Nas już nic nie łączy,ja mam swoje życie w Stanach, ty w Polsce. To dwa różne światy, które nijak do siebie nie pasują. - spojrzałam na niego przez chwilę, widząc jak się krzywi. Po chwili jednak znów przeniosłam swoje spojrzenie na Oliwiera, który świetnie sobie radził kopiąc piłkę.

-Nie dałaś mi nawet szansy na wytłumaczenie, tylko tak po prostu zwiałaś. - zaskoczył mnie tym wyznaniem,jednak to było już chyba za późno.

-Michał, uwierzyłeś mojej matce, uwierzyłeś mojemu bratu, ale nie uwierzyłeś mi. Do cholery! To ja jestem twoją żoną, i to mi powinieneś ufać najbardziej. Jednak było inaczej. Ja cię tak bardzo kochałam, a ty podejrzewałeś mnie o zdradę? Do dzisiaj nie wiem, co cię do tego skłoniło.

-Zdjęcia. - nie bardzo miałam pojęcie, o czym mówi.

-Jakie znowu zdjęcia Michaś ? - uniosłam głos, przy okazji zdrabniając jego imię. Uwielbiał to. Cień uśmiechu przemknął po jego twarzy,jednak nadal utrzymywał nerwy na wodzy.

-Dostałem fotografię, na których byłaś z jakimś facetem. Widać było, że się dobrze bawicie. A później , Winiar powiedział mi, że mnie zdradzasz. Połączyłem te dwie rzeczy ze sobą, i straciłem panowanie. Dziś jednak wiem, że to był tylko twój kuzyn.- mruknął, spoglądając w moje oczy.

-Ja za to wiem, że jesteś kretynem. - burknęłam, wstając z miejsca. - Pójdę już. Nie mamy o czym rozmawiać. - odszukałam wzrokiem Oliwiera , po czym przywołałam go do siebie.

-Wujek Bąku! - krzyknął, gdy tylko spostrzegł siatkarza. Przewróciłam jedynie oczami, jednak widok przyjmującego z dzieckiem na rękach był ...słodki. Widać, że oboje się uwielbiają. Podeszłam do nich, podając rękę chłopcu. Szybko ją objął swoją małą rączką.

-Ciociu, wujek pójdzie z nami na pizze,prawda?

-Nie Smyku, wujek nie ma czasu. - odpowiedziałam, mając nadzieję, że tak właśnie jest.

-A właściwie, to mam chwilkę. To co ? Gdzie idziemy ? - wiedziałam, że chciał jedynie zrobić mi na złość, jednak nie dałam mu tej satysfakcji. Mały od razu chwycił swoją drugą rączką Michała, ciągnąc nas , do najlepszej pizzerii w Bełchatowie.

-Wyglądamy jak rodzina . - rozmarzył się brunet.

-Byliśmy nią, jednak tylko przez dwa miesiące. - przypomniałam mu, po chwili sama się krzywiąc. Nie chciałam wracać do tych nie miłych wspomnień, jednak od razu przypomniała mi się moja ciąża. Oczy zaszły mi łzami, jednak szybko starałam się je odgonić.

-Sara... - spojrzałam nie pewnie w jego oczy, pozwalając by wziął Oliego na ramiona. Wolną ręką przygarnął mnie siebie, mocno tuląc.

-Nie wracajmy do tego nigdy więcej,proszę . - szepnęłam, odsuwając się od niego, na co jedynie skinął głową. Nie ma sensu wracać do tego,co było. Trzeba nadal żyć, umiejąc radzić sobie z bólem. Uśmiechnęłam się do swojego chrześniaka, który śmiał się radośnie, z żartów, które opowiadał mu Bąkiewicz. Nasz synek, pewnie też by był dziś tak duży...

&&

Jak dobrze, że już weekend, bo ten tydzień był baaardzo męczący. A już od jutra znów uczelnia... Gdyby nie to, że stęskniłam się za dziewczynami, chyba bym pozostała w domu :p

We wtorek chyba wybieram się do Ergo Areny, na mecz ,a  właściwie dwa mecze. Stęskniłam się za ligą, i ten ' mini ' turniej będzie świetnym otwarciem :) 

Ps. Przepraszam za błędy, jeżeli się takowe pojawiły, a pewnie są - cel niezamierzony :) + Wybaczcie mi wszystkie źle postawione przecinki, kropki, dwukropki,czy cokolwiek innego, po prostu nawet na to nie zwracam uwagi. Gorzej bym się czuła z błędem ortograficznym.:]

Pozdrawiam, i do usłyszenia za dwa tygodnie :*

pyska.